Vrijdag, 1 februari 2008

Vandaag was het weer zover, het was weer een opnamedag. Tenminste als mijn bloedwaardes nu wel in orde zouden zijn. Toen we om kwart voor negen op de afdeling aankwamen werd er direct bloed afgenomen om te zorgen dat de uitslagen zo snel mogelijk binnen waren en ik dus des te sneller zou weten waar ik aan toe was. Een uurtje later kwam de uitslag binnen en bleken mijn bloedwaardes goed genoeg om aan de volgende kuur te kunnen beginnen. Er werd direct gezorgd dat ik een bed kreeg, aangezien dat nog ontbrak op mijn kamer. Ook begon de dokter direct te rennen om mijn chemo's en ruggenprik te regelen.

Na een lange tijd wachten kwam rond een uur of vier eindelijk de eerste chemo. Manon was inmiddels ook gearriveerd voor ons voorlopig laatste samenzijn voordat zij een weekje naar Oostenrijk vertrekt. Na de eerste chemo kwam dan de reden waarom ik überhaupt moest worden opgenomen. Een hele hoge dosering MTX, een bepaald soort chemo. Hier kreeg ik twee grote zakken van, die in totaal vierentwintig uur moesten inlopen. Ook werd het mij duidelijk dat de ruggenprik werd uitgesteld naar zaterdag. Dit omdat het niet meer was gelukt een neuroloog te regelen voor de dag van vandaag. Niet dat ik dat erg vond, maar goed. Ook werd de start van de Prednison en de chemopillen uitgesteld naar de dag van morgen. Inmiddels werd het tijd om afscheid te nemen van Manon. Toen Manon weg was heb ik met Pap en Mam nog wat TV gekeken en gepraat. Daarna werd het weer tijd om me op te maken voor mijn eerste nacht in het ziekenhuis.

Zaterdag, 2 februari 2008

Na de eerste onrustige nacht in het ziekenhuis stond vandaag de ruggenprik op het programma. Maar voordat ik me daar zorgen over kon gaan maken had ik het te druk met misselijk zijn. Helaas lukte het me niet om alles binnen te houden. Gelukkig voelde ik me na die ene keer richting de WC rennen wel weer een stuk beter en kon ik me weer gaan richten op de ruggenprik.

In eerste instantie stond de ruggenprik gepland tussen tien en twaalf uur. Na een tijdje kwamen ze me vertellen dat het uiteindelijk rond een uur of vier zou zijn. Uitstel van executie dus. Na me een tijdje bezig te hebben gehouden met zinloze zaken kwam de verpleging melden dat de neuroloog nog even bezig was op een andere kamer en mij dan rond een uur of twee onder handen zou komen nemen. Uiteindelijk was het dan zover. Ik was ontzettend zenuwachtig aangezien het nooit echt soepel gaat, dus dan is het redelijk moeilijk om daar relaxed te gaan liggen. En ook nu ging het niet bepaald van een leien dakje. Er moest weer eens drie keer worden geprikt op drie verschillende plekken, een hoop worden gefriemeld en na ongeveer drie kwartier zat de neuroloog pas goed. Vanaf dat moment hebben we wel besloten dat hier iets aan moet gebeuren, aangezien ik nog zo'n dertien keer een dergelijke prik moet ondergaan.

Toen de neuroloog weg was moest ik zoals gebruikelijk weer een uurtje platliggen. Toen ik een beetje was bijgekomen kon ik de dag weer voortzetten zoals normaal en dat betekent; dom doen, film kijken, een beetje computeren en natuurlijk Pap en Mam vervelen.

Zondag, 3 februari 2008

Ik werd deze morgen weer wakker met een vervelend half misselijk gevoel. Gelukkig kwam al heel snel de pillenkar en kreeg ik een pilletje tegen de misselijkheid. Na op mijn gemak wat beschuitjes te hebben gegeten begon ik me langzaam beter te voelen. Helaas was dit niet van lange duur aangezien je in het ziekenhuis al om twaalf uur 'blij' wordt gemaakt met warm eten. In mijn geval betekent dit, net zoals na mijn allereerste chemo's, dat ik het eerst komende half uur met mijn neus onder de dekens vertoef, zodat ik het eten vooral niet kan ruiken. Nadat de deuren enige tijd hermetisch gesloten waren gebleven durfde ik langzaam weer een kijkje boven de deken te wagen en kon ik weer aan het eten van sinasappels beginnen te denken. Sinasappels zijn namelijk mijn nieuwe, tijdelijke, verslaving. Voor de rest was er op medisch technisch gebied vandaag niet veel te melden. Ze hebben wel bloed afgenomen maar het duurt een tijdje voordat een bepaald soort spiegel is bepaald die ze moeten weten voordat er iets kan worden gezegd over hoelang ik nog hier moet blijven. Voor de rest werd de dag gevuld met het wachten op de uitzending van Peter R. de Vries en de Superbowl.

Maandag, 4 februari 2008

Vandaag stond er niet veel speciaals op het programma. Wel zou de dokter vandaag langskomen om te komen kijken hoe het met me ging. Dus kon ik direct vragen of er al iets duidelijk was over wanneer ik naar huis zou mogen. Toen bleek dat dit pas dinsdag duidelijk zou zijn. Dit komt omdat vierentwintig uur na de chemo weer bloed wordt geprikt en de dag daarna weer. Dit omdat ze dan kunnen kijken hoe snel de spiegel daalt en er dan pas een voorspelling kan worden gedaan. Na dit nieuws kon de rest van de dag weer worden ingevuld met verliezen met kaarten van Pap, slechte films kijken, lui zijn en me verstoppen onder de deken als het etenstijd is. We wachten morgen af en dan horen we wanneer ik ongeveer naar huis mag.

Groeten Puck