Donderdag, 14 februari 2008

Ik werd 's morgens, net zoals de vorige dag, wakker met keelpijn. In mijn geval is dit natuurlijk al snel redelijk zorgwekkend omdat, zodra mijn bloedwaarden laag zijn, ik een of andere infectie niet echt kan gebruiken. Toen ik na het ontbijt mijn koorts opnam bleek ik 37.8 te hebben en besloten we toch maar even naar Maastricht te bellen aangezien vrijdag het vervolg van mijn kuur op het programa stond. Toen we ons verhaal hadden gedaan aan de telefoon en na enig overleg tussen de artsen werd besloten dat ik me toch even moest laten zien zodat ze me konden onderzoeken. Dus snel onder de douche en weer in de auto richting het azM.

Eenmaal aangekomen op de EHBO, ik moest me daar namelijk melden, moest ik even wachten in de wachtkamer. Toen ze me kwamen halen werd ik geescorteerd naar een heuse kinderkamer compleet met blokkendoos, muurtekeningen van Gompie, knuffels en weet ik wat nog meer. Na mijn temperatuur, hartslag en pols te hebben gemeten werd er ook nog een hartfilmpje en een longfoto gemaakt. Na een hele tijd te hebben gewacht kwam er eindelijk een dokter om me te onderzoeken. Kort na dit onderzoek kwam de dokter terug met een andere dokter die ik al vaker op de afdeling heb gehad. Zij vertelden dat alles er goed uitzag en dat het waarschijnlijk gewoon een verkoudheidje was. Ik kreeg een extra antibioticakuur voorgeschreven (nu slik ik er dus drie) en kon gewoon weer naar huis. Eind goed al goed zou je zeggen. Dit zou ook zo zijn als ik niet rond een uur of vier, toen ik eigenlijk richting Manon zou vertrekken, een temperatuur van 38.4 had. In de informatieboekjes staat namelijk dat wanneer je 38.5 of hoger hebt je onmiddelijk moet bellen. Dus wij maar weer naar de afdeling gebeld en daar vertelden ze ons dat zolang ik geen andere klachten kreeg we ons geen zorgen hoefden te maken. Maar toen om negen uur mijn temperatuur al was opgelopen tot 39.4 besloten we toch nog maar eens te bellen aangezien ik het gevoel kreeg dat ik begon over te koken. Ze vertelden dat een beetje koorts meer niet erg hoefde te zijn, maar dat ik niet mocht gaan klappertanden of me erg ziek mocht gaan voelen. We hoefden ons geen zorgen te maken zolang ik geen andere klachten kreeg. Inmiddels was Manon bij ons gearriveerd voor wat kleine cadeautjes, omdat je toch de Nederlandse economie een beetje moet stimuleren op zo'n commerciële dag als Valentijnsdag. Ik werd aangenaam verrast met een leuk tijdschrift en een schitterende maar onhandige beurs, aangezien ik mijn kleingeld voortaan in mijn sokken moet stoppen. Toen Manon weer naar huis was ben ik maar snel in mijn bedje gaan liggen om weer op krachten te komen voor de volgende dag.

Morgen zal ik jullie weer verder voorzien het nodige leesvoor.

Groeten Puck.