Zo Dames en Heren, na weer een fikse onderbreking dan toch weer een teken van leven uit het land der bloggers. De reden waarom het weer zolang heeft geduurd voordat ik nu dus daadwerkelijk weer iets van me laat horen is simpelweg omdat de fut om te bloggen vaak nogal ver te zoeken is. Gedeeltelijk omdat het natuurlijk eigenlijk helemaal niet leuk is om te moeten vertellen over die dingen die niet leuk zijn en nog vers in het geheugen liggen, maar ook voor een gedeelte omdat ik gewoon ontzettend moe ben. Maar goed, we zijn er weer dus het wordt weer tijd om jullie even bij te praten.

Vrijdag, 7 maart 2008

Na een heerlijk bevallen week vrij moest ik vandaag helaas toch echt weer terug naar Maastricht. Vandaag werd het begin gemaakt met een nieuwe kuur van drie weken, die zoals ik in mijn vorige blog had vermeld, gelukkig poliklinisch zou gaan. Dit betekent natuurlijk wel dat het allemaal net iets intensiever is omdat je niet twee weken in je ziekenhuisbedje ligt maar om de dag weer in de auto moet om op audiëntie te gaan. We moesten ons vandaag om negen uur 's morgens al melden voor twee verschillende infuuszakjes en een ruggenprik. Na de succesvolle ruggenprik van de vorige week zag ik dat gelukkig allemaal wat rooskleuriger dan de keren daarvoor en stond ik 's morgens niet direct op met een steen in mijn maag. Eenmaal aangekomen na deze rit door de ochtenduren werd ik op het dagcentrum direct op een mooi eenpersoonskamertje met bed geplaatst zodat ik terwijl ik de chemo's kreeg nog mooi wat kon uitrusten en op mijn gemakje zelfs nog wat in mijn leerboeken kon bladeren. Na een kleine twee uurtjes waren de zakjes chemo ingelopen en kreeg ik de seresta's toegediend zodat ik kon ontspannen voor de ruggenprik. Dit lukte weer alleraardigst want na een half uurtje zag ik het allemaal wel weer zitten. Toen de neuroloog binnenkwam bleek dit zelfs een neurochirurg in opleiding te zijn. Dit was geregeld omdat, zoals jullie inmiddels allemaal weten, het normaal niet zo soepel gaat. Hartstikke fijn geregeld van de jongens en meisjes daar. Maar goed, back to basic. Ik moest op mijn zij gaan liggen en welgeteld een kwartiertje later was de klus alweer geklaard. Wat een goed gevoel wederom. Na het bedanken van mijn neurochirurg in opleiding en het gebruikelijk half uurtje platliggen mocht ik alweer naar buiten en vond ik het hoog tijd worden voor een frietje van Reitz. Toen we op de markt stonden kwamen we de vader van Manon nog tegen, die overigens later verklaarde dat ik wel erg vrolijk overkwam na die seresta's. Na de frietjes te hebben opgepeuzeld en nog wat door Maastricht te hebben gestuiterd werd het hoog tijd om naar huis te gaan aangezien de seresta's langzaam waren uitgewerkt en ik steeds meer verlangde naar mijn bed, bank, stoel of iets van dien aard. Eenmaal thuis op mijn bankje was de kop van de kuur er alweer af en zaten we weer volop in de draaimolen van het azM.

Maandag en woensdag, 10 en 12 maart 2008

Maandag en woensdag moest ik alweer terug naar Maastricht voor het vervolg van de kuur. Op deze dagen kreeg ik maar één infuuszakje dat een uurtje moest inlopen, dus zolang hoefde ik er gelukkig niet te zitten. Deze chemovloeistof had ik helemaal in het begin van het leukemieverhaal ook al vaker gehad en ik had daar meestal alleen wat hoofdpijn van, dus dat was op zich alweer een dingetje minder waar ik me druk over hoefde te maken. Voor de zekerheid kreeg ik wat Tramal mee naar huis voor het geval ik toch fikse hoofdpijn zou krijgen maar tot nu toe kan ik gelukkig zeggen dat ik nog altijd nergens last van heb gehad. Toen alles was ingelopen had ik eigenlijk helemaal geen zin meer om iets te gaan doen dus zijn we maar weer gewoon naar huis gegaan om daar de dag te vervolgen met niks doen en lui zijn.

Vrijdag, 14 maart 2008

Vandaag moest ik weer terug naar Maastricht voor een wat langer verblijf, aangezien ik vandaag maar liefst drie zakjes kreeg toegediend. Vandaag was Pap de gelukkige die me mocht bijstaan aangezien Mam naar de kapper moest. Dus die hadden we voordat we naar het ziekenhuis gingen afgezet in Maastricht, zodat we elkaar na afloop zouden treffen in de stad, want vandaag stond 'unnesop vaan de Böbbel' op het programma. Toen we bij het dagcentrum aankwamen kwamen we overigens pas tot de conclusie dat ik drie zakjes zou krijgen want we waren in de veronderstelling dat ik er maar twee zou krijgen. Maar goed, je moet toch, dus echt keuze heb je niet. Nu had ik tenminste wel flink wat tijd om op mijn gemak te studeren, aangezien ik weer een eenpersoonkamertje had waar ik rustig op een bedje kon liggen zonder dat er een hoop kwekkende mensen om me heen zaten. Een kleine drie uur later toen alles was ingelopen gingen Pap en ik Mam ophalen in de stad om ons unnesöpke te eten zodat ik daarna weer verzadigd huiswaarts kon keren om bij te komen van deze lading van de dag. Hierna hebben we nog even door Maastricht geslenterd en toen werd het weer hoog tijd om naar huis te gaan omdat ik inmiddels weer hartstikke moe was. Thuis aangekomen heb ik de rest van de dag een beetje op het bankje gelegen en 's avonds kreeg ik nog even hoogstaand bezoek van Kay Verheijen himself. Inmiddels is het weer zondag en ben ik me alweer aan het opmaken voor morgen aangezien ik me morgenmiddag weer moet melden in Maastricht.

Tot de volgende keer,

Puck